چکیده

هدف:

پژوهش حاضر با هدف « بررسی اثربخشی ذکر خدا بر خودمهارگری بر اساس منابع اسلامی» انجام شد. فرضیه اصلی پژوهش عبارت بود از: « ذکر و یاد خداوند، میزان خودمهارگری افراد را به صورت معنی دار افزایش می دهد.» در کنار این فرضیه اصلی، دو فرضیه دیگر مطرح گردید، که عبارتند از: «اثربخشی ذکر خدا در متغیر خودمهارگری، بر زنان نسبت به مردان، بیشتر مؤثر است». و « اثربخشی ذکر خدا در متغیر خودمهارگری، بر افراد متأهل نسبت به مجرد، بیشتر مؤثر است.»

روش

به منظور آزمودن فرضیه ها ۵۰ نفر از طلاب (۳۰ نفر مرد و ۲۰ نفر زن) حوزه علمیه قم در سال تحصیلی ۱۳۹۰-۱۳۹۱، به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند.

برای سنجش میزان خودمهارگری افراد، از پرسشنامه خودمهارگری رفیعی هنر (۱۳۹۰) استفاده شد. همچنین محقق بسته ذکری از منابع اسلامی تهیه نمود که در مدت زمان سه هفته از آن استفاده شد. بعد از پایان سه هفته، دو گروه آزمایش و گواه پرسشنامه خودمهارگری را تکمیل کردند. سپس داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و با آزمون و آنالیز کواریانس، تحلیل شد

یافته ها و نتیجه

نتایج پژوهش، فرضیه اصلی را تأیید نمودند. یافته ها نشان داد که ذکر و یاد خدا توان بالایی در افزایش میزان خودمهارگری افراد دارد، و باورمندی انسان به حضور خداوند، در بازدارندگی او از خطاها بسیار مؤثر است.

نتایج پژوهش، فرضیه دوم را نیز مورد تأیید قرار داد، و یافته ها بین میانگین نمره پس تست مردان و زنان تفاوت معنی داری نشان دادند. یعنی میانگین نمره پس تست زنان در گروه آزمودنی بیشتر از مردان بود. اما فرضیه سوم پژوهش، تأیید نشد و فرض برابری میانگین نمرات گروه مجرد و متأهل، تأیید شد

کلید واژه ها:

ذکر خدا، خودمهارگری، منابع اسلامی

نوع

بسته